محمدحسین عرفانیان بنیانگذار فولادمبارکه در گفت‌وگو با بیرونیت عنوان می‌کند: عمده‌ترین مشکل کشور در صنعت فولاد، عدم وجود زیرساخت‌های لازم برای توسعه پایدار است. راه‌آهن، بزرگراه، بندر، انرژی و تکنولوژی جدید، از جمله زیرساخت‌های لازم برای توسعه و رشد معدن و صنایع معدنی است. متاسفانه ما به هیچ یک از این زیرساخت‌ها، به صورت اصولی و پایه‌ای دسترسی نداریم. این مسئله خود به یک چالش بزرگ برای صنعت کشور تبدیل شده است.

او باور دارد: ظرفیت بالقوه ایران برای رسیدن به توسعه پایدار و تبدیل شدن به یک کشور صنعتی پیشرفته بسیار زیاد است ولی در بالفعل کردن این ظرفیت دچار مشکل شده‌ایم.این ضعف، حاصل حکمرانی بد اقتصادی است که در عین توانمدی، هیچ دست آوردی نداریم. تلاشی هم از طرف تصمیم‌گیران و مدیران دولتی وجود ندارد که این نقص‌ها برطرف شود. تا زمانی که در بر همین پاشنه بچرخد، توقعی برای بهبود وضعیت سرمایه‌گذاری و رشد و توسعه نمی‌توانیم داشته باشیم.  

عرفانیان با بیان اینکه عدم رشد بخش خصوصی، قوانین و بخشنامه‌های است که وضع می‌شود، افزود: متاسفانه این قوانین نگاه حمایتی به بخش خصوصی ندارد و توجه خود را به بخش دولتی معطوف کرده است. انگار که دولت به کارآفرینان و بخش خصوصی کشور اعتماد کافی ندارد و سعی دارد خود نقش عمده را در صنعت بازی کند.

در ادامه رضا اشرف سمنانی مشاور هلدینگ میدکو بیان کرد: دسترسی راحت‌تر به منابع اولیه و سنگ‌آهن، یک مزیت بزرگی را برای سرمایه گذاری فولادی در بخش مرکزی به وجود آورده که حاصل آن مجتمع‌های فولادی است که امروز شاهد آن هستیم.

او گفت: نقدهای مختلفی به تاسیس شرکت‌های فولادی در مناطق خشک و بیابانی مثل یزد می‌شود. در این خصوص باید به دو نکته توجه کنیم. نخست آنکه یک اشتباهی صورت گرفته است و صنایع فولادی در بخش کم آب کشور تجمیع شده است و باری بر دوش منابع آبی این مناطق گذاشته است. باید سعی شود با هدایت این صنایع به بخش‌هایی که مشکل تامین آب ندارند، این دغدغه برطرف شود. دوم، میزان آب بر بودن این صنعت است. وقتی به سرانه مصرف آب در کشور نگاه می‌کنیم، شاهد این هستیم که بخش عمده منابع آبی در بخش کشاورزی مصرف می‌شود. بخش کوچک‌تری را صنعت استفاده می‌کند که از این سهم هم، قسمتی از آن برای صنعت فولاد است.

اشرف‌سمنانی باور دارد که بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین چالش صنعت فولاد کشور در حال حاضر، کمبود در تامین مواد اولیه به ویژه سنگ آهن است. او تاکید کرد: اگر راه حلی برای این مشکل پیدا نشود، احتمالا در سال‌های آتی با کاستی‌های بزرگ‌تری دراین بخش روبه‌رو خواهیم شد. از سویی در بخش زیرساخت‌ها به وِیژه حمل‌ونقل ریلی و بنادر دارای کمبودهایی هستیم. ایران بنادری ندارد که کشتی‌های ۱۵۰ هزارتنی بتوانند در آن پهلو بگیرند. این مسئله می‌تواند در فرایند واردات سنگ‌آهن به کشور اشکال ایجاد کند. ضمن اینکه در حال حاضر در زنجیره فولاد شاهد توازن نیستم و قیمت گذاری‌های دستوری برای صنعت فولاد چالش به وجود آورده است.

مهرداد اکبریان رئیس انجمن سنگ‌آهن ایران در ادامه مطرح کرد: دولت در سال‌های گذشته سعی داشته تا با قیمت گذاری دستوری  برای زنجیره فولاد، این بخش را کنترل کند. این رویکرد اشتباه، مشکلاتی را برای کل زنجیره رقم‌زده و باعث تقابل بخش‌های مختلف آن شده است. در حال حاضر فعالان بخش‌های مختلف زنجیره از هم شکایت دارند و احساس می‌کنند حقوقشان پایمال شده است.
او اعتقاد دارد: این که گمان شود با یک بخشنامه و دستور از طرف بخش دولتی می‌توان مشکلات کل این زنجیره را برطرف کرد، نادرست است. مشکلات این زنجیره باید به صورت تخصصی بررسی شود. به نظرم مشکل اصلی زنجیره فولاد کشور در حال حاضر، تحریم‌های داخلی است. تحریم‌هایی که حاصل سیاستگذاری‌های اشتباه و انفرادیست. دلیل کاهش رغبت بخش خصوصی برای سرمایه‌گذاری بیشتر تحریم‌های داخلی است که فضا را به صورت کامل مسدود می‌کند و جلوی فعالیت حداقلی را می‌گیرد.